Η ανατρεπτική Αριστερά και οι ευρωεκλογές
Χρίστος Τουλιάτος, Στέλεχος της ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης
Η συνέλευση στη Νομική στις 25/2 για τη συγκρότηση ενός ενωτικού ψηφοδελτίου της ανατρεπτικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου άνοιξε δημόσια μία σημαντική συζήτηση με συμμετοχή αρκετών ανένταχτων αγωνιστών/τριων.
Φάνηκε ξανά η ανάγκη για ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση για τις επιλογές, τους στόχους και τους τρόπους για την ανασυγκρότηση της ανατρεπτικής Αριστεράς και μία ενωτική παρέμβαση στις ευρωεκλογές. Θετικό στοιχείο η παρουσία και τοποθέτηση και άλλων δυνάμεων. Κάποιων (ΜεΡΑ25, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ) που δεν είπαν κάτι νεότερο σε σχέση με τις κατατεθειμένες δημόσια απόψεις τους και άλλων που επιχείρησαν να συμβάλουν δημιουργικά (ΑΠΟ, Κίνηση Ενωτικής Μαχόμενης Αριστεράς). Όλες οι δυνάμεις έχουν τοποθετηθεί ανοιχτά. Τώρα, έρχεται η ώρα των αποφάσεων.
Το πολιτικό τοπίο στο οποίο καλείται να παρέμβει η ανατρεπτική Αριστερά έχει τροποποιηθεί από δυο παράγοντες που δημιουργούν νέες δυνατότητες και κινδύνους. Την παρέμβαση των αγώνων και τη νέα κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δυο ευνοούν τη συγκρότηση ενός τέτοιου ψηφοδελτίου, ένα προωθητικό εκλογικό αποτέλεσμα και την προοπτική μιας συσπείρωσης της ανατρεπτικής Αριστεράς που θα συμβάλει όλο στην ανασυγκρότηση του κινήματος και στην μετωπική συγκέντρωση δυνάμεων.
Σε αυτό το τοπίο, βασικές δυνάμεις στην Αριστερά έχουν ήδη πει πώς σκοπεύουν να κινηθούν. Το ΚΚΕ επιλέγει ξανά τη στενή κομματική κάθοδο με πρόσκληση «κατά μόνας» για συνεργασία σε άτομα. Με ένα πρόγραμμα χωρίς άμεσους πολιτικούς στόχους (που θεωρεί ενσωματώσιμους), ακίνδυνο για την κυβέρνηση και το σύστημα. Η μόνη πολιτική δύναμη που ανταποκρίνεται στην πρόσκληση αυτή ως δορυφόρος είναι η ΑΡΙΣ.
Το ΜεΡΑ25 πρότεινε ένα πλαίσιο με «10 σημεία διαλόγου για την Αριστερά» και την πολιτική συνεργασία γύρω από το ίδιο. Αποσαφήνισε ότι η διαδικασία συγκρότησης ψηφοδελτίων θα γίνει με εσωκομματική ψηφοφορία για τους υποψήφιους/ες που είναι μέλη του ΜέΡΑ 25, και «για να καθοριστεί ο αριθμός των θέσεων που θα αντιστοιχούν σε συμμαχικές/συνεργαζόμενες δυνάμεις» για μία «ευρεία και ενωτική παρέμβαση για μια Κόκκινη και Πράσινη Ευρώπη, η οποία θα έχει το ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες […] ως κεντρική ραχοκοκαλιά». Μία κατεύθυνση που ήδη εκφωνεί δημόσια ο Γιάνης Βαρουφάκης ανακοινώνοντας πολιτικά αιτήματα (π.χ. βασικό εισόδημα) και ότι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος. Μέχρι τώρα αποφεύγει να συζητήσει ανοιχτά για αυτά και μεταθέτει τη συζήτηση σε προσφορές θέσεων για το ψηφοδέλτιο και τους ευρωβουλευτές. Σε εκδήλωση του για την ΕΕ στις 8/2 ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέφερε ότι η ρήξη με την ΕΕ δεν πρέπει να τίθεται σήμερα. Μία τοποθέτηση για τη ρήξη (ακόμα και ως γενικότερο σύνθημα και προοπτική) που είχε αναφέρει στο άνοιγμα του πρόσφατου συνεδρίου του, ως βασική αυτοκριτική για την ήττα κόμματος στις βουλευτικές εκλογές. Ούτε στην τοποθέτηση του ΜεΡΑ25 στη συνέλευση της Νομικής εκφράστηκε κάτι νέο, το βάρος έπεσε σε οργανωτικά ζητήματα ενός εκλογικού κατεβάσματος. Εκτιμούμε ότι αυτές οι τοποθετήσεις είναι πίσω από τις σημερινές ανάγκες. Σε αυτές δείχνει να ομονοεί η ΛΑΕ, συνεχίζοντας την πορεία σύγκλισής της με αυτό το χώρο από πέρσι. Δεν διατυπώνει μία διαφορετική πολιτική πρόταση αλλά μία γενική επίκληση για συνέχιση της ενωτικής συνεργασίας των βουλευτικών εκλογών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινείται πάλι σε μία «στενή» απεύθυνση προς τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αποκλείοντας εξ ορισμού το ΜεΡΑ25 και τη ΛΑΕ. Το ΝΑΡ καλεί σε αναβαθμισμένη προγραμματικά συμφωνία (όσον αφορά την ΕΕ, τον πόλεμο, το ζήτημα κυβέρνησης κλπ.). Σε αυτό το πλαίσιο (με αναφορά στην ανάγκη «μετώπου των επαναστατών») κινήθηκαν και οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων του στη συνέλευση της Νομικής. Μία τέτοια πρόταση απαιτεί πρακτικά υποταγή στο πολιτικό πλαίσιο και τη φυσιογνωμία αυτού του χώρου.
Οι τοποθετήσεις αυτών των δυνάμεων δεν δείχνουν μέχρι στιγμής καμία έμπρακτη αλλαγή πορείας. Δεν κομίζουν κάτι ουσιαστικά νέο, δεν δείχνουν καμία προοπτική υπερβάσεων, πολύ περισσότερο δεν συμβάλλουν στην ανάγκη για μία νέα μάχιμη και ενωτική πολιτική συγκρότηση και φυσιογνωμία που δείχνει όλο και πιο απαραίτητη στο χώρο της ανατρεπτικής Αριστεράς. Όποια δύναμη θεωρεί καθοριστικό και κρίσιμο το να γίνουν βήματα για την εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών σήμερα δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της σε αυτή την πραγματικότητα.
Ως Πρωτοβουλία για μια μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση (Αριστερή Ανασύνθεση – Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο – ανένταχτοι/ες) πιστεύουμε ότι όσες δυνάμεις αναζητούν μία νέα προοπτική χρειάζεται να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Με συσπείρωση των διαθέσιμων δυνάμεων της ανατρεπτικής Αριστεράς με προοπτική και για μετά τις εκλογές. Με πλαίσιο απτών λαϊκών διεκδικήσεων για κατακτήσεις ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ. Με πρόγραμμα για το μαζικό κίνημα και όχι κυβερνητικό σήμερα. Με πάλη εντός και εναντίον της ΕΕ με προοπτική ρήξης και εξόδου. Με επιδίωξη συγκρότησης μάχιμης εκλογικής καθόδου με άλλα ρεύματα, δυνάμεις, αγωνιστές και αγωνίστριες, με δημοκρατική συγκρότηση από συνελεύσεις.
Για όλα αυτά είπαμε από την αρχή ότι επιδιώκουμε το δημόσιο διάλογο χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς και την ολοκλήρωσή του σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Η συνέλευση στη Νομική δείχνει ότι το δυναμικό που μπορεί να την εκφράσει και να την υλοποιήσει είναι εδώ, διαθέσιμο να διερευνήσει αυτή τη δυνατότητα.
Όλοι/ες αναζητούμε την πολιτική ορατότητα σε επίπεδο κοινωνίας, το θέμα είναι πώς μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι απάντηση η προσκόλληση στα υπάρχοντα μορφώματα χωρίς ουσιαστικούς όρους. Το παράδειγμα της «Συμμαχίας για τη Ρήξη» είναι κοντά για να ξεχαστεί. Μίας συμμαχίας που το κοινά συμφωνημένο πλαίσιο της ξεχάστηκε αμέσως και ο πολιτικός λόγος που εκφωνήθηκε από όσους/ες την εκπροσώπησαν κινήθηκε στη γραμμή του ΜεΡΑ25.
Ας βαδίσουμε στο δρόμο που έδειξαν οι εκλογές στο Δήμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και ας μην ξεχνάμε: ό,τι πέτυχαν αυτά τα δυο σχήματα δεν έγινε με μιας και ποτέ δεν έχει γίνει έτσι. Περάσαμε από ποσοστά γύρω στο 1% αρχικά για να φτάσουμε στο 5% και 6%. Το πιο ουσιαστικό παράδειγμα, το σχήμα της Πόλης Ανάποδα στη Θεσσαλονίκη, συγκροτήθηκε με ουσιαστικό τρόπο το 2018, απέσπασε 1,8% το 2019, έκανε μία παραδειγματική δουλειά τέσσερα χρόνια για να πάρει τώρα 5%. Η πρωταρχική συσπείρωση αυτού του μαχητικού και ανατρεπτικού ρεύματος που εκφράστηκε και στη Νομική ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για αυτό. Δεν είναι το ίδιο σε πανεθνικό επίπεδο, είναι αυτονόητο. Όμως, αυτόν το δρόμο χρειάζεται να αναζητήσουμε και τώρα. Χωρίς μεγαλοστομίες, πατώντας ουσιαστικά στα περιεχόμενα και τον πολιτικό λόγο των κοινωνικών κινημάτων, αναδεικνύοντας την αναγκαία ρήξη με εγχώριους και υπερεθνικούς μηχανισμούς για να μπορέσουν να υλοποιηθούν.
____________________________________________________________________________
«Να προσπαθείς να τα αλλάξεις»
Τα παρακάτω αποτελούν μια επιμελημένη απομαγνητοφώνηση της παρέμβασης του συντρόφου Αντώνη Φάρα (μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου της Αναμέτρησης) στην Ανοιχτή συνέλευση στην Αθήνα για ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο της ανατρεπτικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές
Σε τέτοιου είδους συζητήσεις είναι απαραίτητο να ακούμε προσεκτικά, φροντίζοντας να μην επαναλαμβάνουμε τα ήδη ειπωμένα. Για αυτό, θεωρώ επιτακτική την ανάγκη να εκφράσω τη βαθιά μου συμφωνία με τις ιδέες που μοιράστηκαν προηγουμένως, πλέον από εκείνες που δεν προέρχονται από συντρόφους της Αναμέτρησης. Αυτή η συμφωνία δεν αποτελεί ένα απλό νεύμα αλληλεγγύης, αλλά μια αναγνώριση των καίριων ζητημάτων που μοιράστηκαν η Μαρία Μπόλαρη και ο Θανάσης Καμπαγιάννης, οι συνεισφορές των οποίων εμβαθύνουν τον πυρήνα της συλλογικής μας προσπάθειας και αντιμετωπίζουν άλυτες προκλήσεις που μας αφορούν όλους.
Ο λόγος τους μας φέρνει αντιμέτωπους με δύο πιεστικά ερωτήματα: την ανάγκη υπερβάσης της αδυναμίας σύνδεσης με τις κοινωνικές αγωνίες (σε ζητήματά όπως πχ η ακρίβεια) και την ανάγκη να διατυπώσουμε τις προτάσεις μας με τρόπο που να υπερβαίνει τις επιφανειακές περιγραφές, προσδίδοντάς τους αντίθετα απτή ουσία και σαφήνεια. Οι προβληματισμοί αυτοί δεν είναι απλώς ρητορικοί, αλλά είναι κεντρικοί για την κριτική και τη στάση, στο δρόμο διερεύνησης μιας Εναλλακτικής Λίστας για τις ευρωεκλογές.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Η αντίθεσή μας στην ΕΕ δεν πρέπει να γεννιέται από έναν απλοϊκό απορριπτισμό, αλλά είναι μια υπολογισμένη στάση που διαπνέεται από την επιθυμία μας να ζήσουμε σε έναν τόπο που θα έχει προοπτική πέρα από τις επιταγές και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ. Αυτή η στάση δεν πρέπει να παραγνωρίζει τις προκλήσεις μετά την έξοδο ή να εμφανίζει ένα μέλλον χωρίς δυσκολίες, μία μαγική λύση. Αντίθετα, πρέπει να εργάζεται μέσα στους κοινωνικούς αγώνες για να καλλιεργεί την συνείδηση και την επιθυμία για τις βαθιά μετασχηματιστικές δυνατότητες που έχει μια τέτοια κίνηση για την κοινωνία μας, τη νεολαία και το ευρύτερο φάσμα του πολιτικού αγώνα.
Η περίοδος μεταξύ 2010 και 2015 αποτελεί την επιτομή ενός συλλογικού κινήματος που τόλμησε να οραματιστεί την αποχώρηση από την ΕΕ, σηματοδοτώντας μια καμπή στην πολιτική μας διαδρομή. Ωστόσο, η συνείδηση και η διαθεσιμότητα αυτή μοιάζει να έχει υποχωρήσει μπροστά σε μία συνθήκη όπου η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται ως ο εγγυητής της κοινωνικής σταθερότητας, συγκροτεί διευρυμένες κοινωνικές συμμαχίες και η αριστερά στο σύνολο της αδυνατεί να ξεπεράσει την ήττα του 2015.
Η συζήτηση γύρω από τη σημερινή δυσχερή θέση της αριστεράς κινδυνεύει συχνά να γίνει απομονωμένη, εστιάζοντας υπερβολικά στην εσωτερική δυναμική και τις συνήθειες του χώρου. Ενώ η συζήτηση αυτή είναι ζωτικής σημασίας, πρέπει επίσης να υψώσουμε το βλέμμα μας στο κοινωνικό τοπίο που έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές από το 2019 και μετά.
Η τακτική της σημερινής κυβέρνησης, την οποία μπορούμε να ορίσουμε ως προληπτική αντεπανάσταση, αποσκοπεί στην οχύρωση του κράτους απέναντι στην αναζωπύρωση των λαϊκών αγώνων, που θυμίζει την έξαρση που παρατηρήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Αυτή η στρατηγική περιχαράκωση της κυβέρνησης εγείρει κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με την εκλογική της εντολή, τους βαθύτερους λόγους για τις πολιτικές της κατευθύνσεις και τις στρατηγικές που πρέπει να υιοθετήσουμε για να αντιμετωπίσουμε την ατζέντα της.
Γεννά όμως καθήκοντα και για εμάς. Η κουβέντα μας πρέπει να επεκτείνεται πέρα από την απλή εκλογική πολιτική και να περιλαμβάνει μια ευρύτερη κριτική των συστημικών επιθέσεων στη δημόσια υγεία, τη μεταναστευτική πολιτική και τον ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό σχηματισμό.
Η απάντησή μας σε αυτές τις προκλήσεις πρέπει να είναι πολύπλευρη, περιλαμβάνοντας εκλογικές τακτικές, κινητοποίηση της βάσης αλλά και την καλλιέργεια μιας πολιτικής συνείδησης ικανής να οραματίζεται και να θέτει σε εφαρμογή εναλλακτικές λύσεις. Το έργο αυτό είναι τρομακτικά μεγάλο, αλλά και ουσιαστικό - καμία πλευρά δεν μπορεί να λείπει. Συνδικαλισμός στη δουλειά, παρέμβαση στις εκλογές, καλλιέργεια συνείδησης και αγώνας στο/με/για το κίνημα.
Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να είναι αφηρημένος, αλλά να εδράζεται στις βιωμένες εμπειρίες εκείνων που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας μας, των οποίων η πραγματικότητα σημαδεύεται από τις σκληρές εναλλαγές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Η αντίθεσή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επομένως, δεν πρέπει να είναι μια γενική εκφώνηση απόρριψης αλλά μια στάση αρχών ενάντια στη συνενοχή της στη διαιώνιση της ανισότητας, της αδικίας και της περιβαλλοντικής καταστροφής την οποία να κατανοούν και να συμμερίζονται όλο και περισσότεροι/ες/α.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι η σημερινή μας συνέλευση δεν πρέπει να είναι απλώς μια άσκηση πολιτικής ρητορικής αλλά ένα κάλεσμα σε δράση. Απαιτεί από εμάς τη δέσμευση να δράσουμε με τις οργανώσεις μας, να προωθήσουμε πολιτικές συζητήσεις που θα είναι περιεκτικές, κριτικές και προσανατολισμένες στην κινητοποίηση της συλλογικής δράσης.
Aπό τον Δεκέμβρη έως σήμερα, έχουν συμβεί αρκετά. Πρέπει όμως, θέλουμε να χαιρετίσουμε τους μαθητές/τριες, τους φοιτητές/τριες, όσους/ες αγωνίζονται για την δημόσια παιδεία. Είναι εκείνες/οι που έχουν κερδίσει μια πρώτη νίκη στα πανεπιστήμια και μας δείχνουν τον δρόμο, αλλά κυρίαρχα είναι εκείνες/οι που δίνουν απάντηση σε όσους μουρμουρίζουν ασταμάτητα ότι «τίποτα δεν γίνεται γιατί ο συσχετισμός είναι συντριπτικός».
Ριζοσπαστική πολιτική δεν είναι να διαπιστώνεις ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά να προσπαθείς να τα αλλάξεις.
Ας επιμείνουμε, ας εργαστούμε και ας πιστεύουμε σε όσα γράφει το κάλεσμα μας για αυτή την ανοικτή συνέλευση:
“χρειάζεται σήμερα ένα τέτοιο πλατύ ψηφοδέλτιο της ανατρεπτικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές. Που θα στηρίζεται σε μια συσπείρωση από τα κάτω, χωρίς αρχηγισμούς και ηγεμονισμούς, με δημοκρατική λειτουργία και φυσιογνωμία, ισότιμων αγωνιστών και αγωνιστριών, οργανωμένων και ανένταχτων”
____________________________________________________________________________
Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, οι ευρωεκλογές και η επόμενη μέρα
Αντώνης Νταβανέλος, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά
Πριν από 20 χρόνια στη Φλωρεντία, στα πλαίσια των ελπιδοφόρων και μαζικών διεργασιών ίδρυσης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, έγινε μια μεγάλη συζήτηση (με συμμετοχή περισσότερων από 10.000 ακτιβιστών/στριών από όλη την Ευρώπη), με εισηγητές τον Μπεζανσενό, της εμβληματικής γαλλικής οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς LCR, και τον Φάουστο Μπερτινότι, του ιταλικού «πλατιού» κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, με αντικείμενο το ιστορικά «βασανιστικό» ζήτημα: Κίνημα και Κόμμα.
Εκεί οριστικοποιήθηκαν τα συμπεράσματα μιας γόνιμης συζήτησης που είχε από νωρίτερα αρχίσει μέσα στους κύκλους του διεθνούς κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Προέκυπτε ένας νέος όρος αυτοπροσδιορισμού του «χώρου» μας, ο όρος «ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά».
Δεν ήταν βυζαντινισμός στην ονοματολογία. Ήταν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης των νέων συνθηκών που διαμορφώθηκαν στο τέλος του μεγάλου 20ού αιώνα: Του πολιτικού κενού που δημιουργούσε η διαλυτική κρίση των κομμουνιστικών αλλά και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Της ιδιαίτερης επιθετικότητας του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή της συγκεκριμένης μορφής του καπιταλισμού στην εποχή μας. Της δυνατότητας, αλλά και της αναγκαιότητας, για συστηματική ενότητα δράσης μεταξύ της Επαναστατικής Αριστεράς που είχε μαζικοποιηθεί μετά τον Μάη του ’68 και ρευμάτων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αριστερός-μαχητικός μεταρρυθμισμός ή «κεντρισμός», με δεδομένο ότι αυτά τα ρεύματα θα εξακολουθούσαν να έχουν διαφορετικές εμφάσεις στο κρίσιμο στρατηγικό δίλλημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση;».
Αυτή η διεύρυνση του πεδίου τακτικής και συμμαχιών και συνακόλουθα του «φάσματος» της αναγκαίας ενότητας στη δράση, δεν ακύρωνε ούτε υποβάθμιζε τη σημασία του πάντα κρίσιμου «στρατηγικού» διλλήματος: Ακόμα και σε μα «εποχή» όπου ο κόσμος μας παλεύει για αμυντικές μεταρρυθμίσεις, η επαναστατική μαρξιστική στρατηγική διατηρεί όλη την αξία της, ως οδηγός για το ποιες «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να διεκδικηθούν και, κυρίως, με ποια τακτική αυτές μπορούν να κερδηθούν. Η εμπειρία αγώνων για αμυντικές «μεταρρυθμίσεις» που, όμως, μπορούν να νικήσουν μόνο με «επαναστατικές» τακτικές, υπήρξε μια πλατιά εμπειρία στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική και αλλού. Ο αντικαπιταλισμός υπήρξε και υπάρχει ως ένα πλατύ κοινωνικό ρεύμα, κατά πολύ ευρύτερο από την επιρροή των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς ή και του ριζοσπαστικού-μαρξιστικού πολιτικού χώρου.
Με αυτήν τη συλλογιστική, η ΔΕΑ θα επιθυμούσε να αντιμετωπιστεί η δοκιμασία των ευρωεκλογών, αλλά και γενικότερα η κρίσιμη συγκυρία που έχει διαμορφωθεί μέσα από τα εκλογικά αποτελέσματα του 2023, με τη συστηματική ενότητα δράσης ενός φάσματος δυνάμεων που αρχίζει από το ΜΕΡΑ25 και φτάνει ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο κίνημα και στον πολιτικό αγώνα, στο δρόμο και στην κάλπη, κυρίως στο «από τα κάτω», αλλά και στο «από τα πάνω» για να διευκολυνθεί το από τα κάτω… Δεν πρόκειται για το Ενιαίο Μέτωπο στην κλασσική μορφή, αλλά για τις αναγκαίες ενιαιομετωπικές πρακτικές στις συγκεκριμένες συνθήκες της εποχής μας.
Η «στενότερη» συγκυρία, της έξαρσης των αγώνων (αγρότες-φοιτητές-απεργοί), αλλά και της διαλυτικής κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνει αυτήν την αναγκαιότητα. Η εικόνα αποσύνθεσης του συνεδρίου Κασσελάκη, η συντηρητική κατεύθυνση της Νέας Αριστεράς, η διαρκής αναμόχλευση των σεναρίων σοσιαλδημοκρατικής «ανασύνθεσης», αλλά και οι ψυχρολουσίες του ΚΚΕ στα ριζοσπαστικά ακροατήρια, όπως έδειξε ο συμφιλιωτισμός με τις ομοφοβικές ιδέες, είναι προειδοποιητικές ενδείξεις.
Δυστυχώς γνωρίζουμε ότι η ενότητα δράσης στο φάσμα που αναφέραμε δεν είναι σήμερα εφικτή. Οι καθόλα σεβαστές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επαναλαμβάνοντας για μια ακόμα φορά τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, ανακοίνωσαν ότι δεν συνεργάζονται με το ΜΕΡΑ25 και την ΛΑΕ. Πρόκειται για μια ρήξη με τη θετική πείρα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, και ειδικότερα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, που γίνεται πιο προβληματική αν συνυπολογίσουμε το ότι οι ευρωεκλογές θα είναι δοκιμασία επιρροής σε εθνική κλίμακα.
Μια από τις λίγες «οργανωτικές» αρχές του διεθνούς κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ήταν η επιμονή στο «όποιος προσπαθεί να εξαιρέσει –αυτοεξαιρείται». Θα μπορούσε να είναι μια απάντηση στους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Πχ υπάρχουν κλαδικές ή τοπικές «ενοποιήσεις» δυνάμεων που θα πρέπει προσεκτικά να διαφυλαχθούν. Κυρίως, όμως, μια παρέμβαση στις ευρωεκλογές έχει ευρύτερες πολιτικές προϋποθέσεις.
Η θέση απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη παραμένει κρίσιμη. Είναι αλήθεια ότι σήμερα δεν ζούμε στη «συνθήκη 2015», δεν γράφουμε κυβερνητικό πρόγραμμα. Κατά συνέπεια, πράγματι, τα συγκεκριμένα αιτήματα και οι συγκεκριμένοι αγώνες, έχουν προτεραιότητα. Όμως αυτά, όπως συνήθως, «φωτίζονται» ιδιαίτερα μέσα από τις στρατηγικές επιλογές. Η προοπτική της ρήξης και της εξόδου, από αντικαπιταλιστική-εργατική-διεθνιστική σκοπιά, παραμένει μια καθοριστική πολιτική επιλογή, που δεν πρέπει να αποκρύβεται ή να απωθείται. Και είναι απολύτως συνδεδεμένη με μια ακόμα πολιτική υποχρέωση: η αντίθεση στον πόλεμο, στους εξοπλισμούς, στις βάσεις κ.ο.κ. οφείλει να γενικεύεται στην υποστήριξη της ρήξης με το ΝΑΤΟ και τον ευρωατλαντισμό, ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες της «εθνικής πολιτικής» στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Η καθυστέρηση στην κάλυψη των πολιτικών προϋποθέσεων επεκτείνεται, δυστυχώς, σε όλα τα επίπεδα. Η διαμόρφωση ενός συνεκτικού «μεταβατικού» προγράμματος δεν ισοδυναμεί με την επιλογή 5 ή 7 ή 10 σημείων, που ουσιαστικά είναι οι ενδεικτικοί τίτλοι. Μια πολιτική αντι-λιτότητας, για παράδειγμα, προϋποθέτει σαφείς ιεραρχήσεις για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για αύξηση των κοινωνικών δαπανών, για δημόσιο έλεγχο των τιμών, για κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη μαζικής λαϊκής κατανάλωσης και –αναγκαστικά!– για βαρύτερη φορολόγηση στα κέρδη και στον συσσωρευμένο πλούτο. Αυτή είναι μια απάντηση πολύ διαφορετικά από μια αναφορά σε ένα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», που είναι μια σοσιαλδημοκρατική απάντηση και μάλιστα της δεκαετίας του 1990. Η καθυστέρηση στην ανάδειξη και στην αποδοχή τέτοιων επιλογών, λέει πολλές «αλήθειες» για το πού πράγματι βρισκόμαστε στο ερώτημα της προγραμματικής σύγκλισης.
Μια πολιτική συμμαχία, ακόμα και μια εκλογική συνεργασία, προϋποθέτει και μια σαφή, ειλικρινή και έντιμη «οργανωτική» συμφωνία. Αυτή δεν μπορεί να ταυτίζεται με μια «ευρύχωρη» διαμόρφωση του ψηφοδελτίου μιας –οποιασδήποτε!– από τις υπάρχουσες δυνάμεις. Και δυστυχώς μια τέτοια συμφωνία δεν έχει προκύψει, με την απαραίτητη σαφήνεια και πειστικότητα, παρότι απέχουμε ελάχιστες πλέον εβδομάδες από την υποχρέωση της κατάθεσης των ευρωψηφοδελτίων.
Η ΔΕΑ δεν έχει αντίρρηση στο να συνεχιστεί ο σχετικός διάλογος. Σε αυτήν την προσπάθεια θεωρούμε ότι θα ήταν ιδιαίτερα βοηθητικός ένας συνεκτικός «πόλος» που μπορούν να συγκροτούν οργανώσεις όπως η Αναμέτρηση, οι ΑΡΑΝ/Κ-Σχέδιο, η ΔΕΑ, αλλά και άλλες δυνάμεις όπως το Ξεκίνημα, η ΑΠΟ και οι ανένταχτοι αγωνιστές/στριες που ξεχώρισαν με τις παρεμβάσεις τους. Δεν θα πρέπει όμως να επιτρέψουμε (στον εαυτό μας και άλλους) ένα σημαντικό λάθος: να γίνουν ενόψει των ευρωεκλογών βιαστικές, ή υπό τον εκβιασμό των συνθηκών, επιλογές, που θα τραυματίζουν τις δυνατότητες στην επόμενη μέρα.
Οι ευρωεκλογές είναι μια σημαντική πολιτική μάχη, αλλά όχι η κρίσιμη και καθοριστική.
________________________________________________________________________________
Κείμενο για την εκλογική συνεργασία
Συντρόφισσες/οι
Απευθυνόμαστε σε σας σήμερα που είναι η μέρα των μεγάλων κινητοποιήσεων για την παιδεία και τη γυναικεία χειραφέτηση, σε μια κρίσιμη περίοδο, ένα χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών, εν μέσω δύο συνεχιζόμενων πολέμων στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη, εν μέσω κινητοποιήσεων, καταλήψεων, πορειών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, αγροτικών κινητοποιήσεων στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ ενάντια στην ΚΑΠ, εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών και λίγους μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Πιστεύουμε πως η ουσιαστική αμφισβήτηση της ΕΕ την περίοδο πριν τις Ευρωεκλογές και μετά από αυτές πρέπει να έχει Αριστερό Μετωπικό πρόσημο ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς και στην κυρίαρχη πολιτική των Βρυξελλών.
Η αμφισβήτηση της ΕΕ πρέπει να είναι ουσιαστική, δεν μπορεί βέβαια να έχει ένα μεσοβέζικο “πράσινο κεϋνσιανό” χαρακτήρα, εξωραϊσμού τελικά του Διευθυντήριου της ΕΕ.
Στις Δημοτικές εκλογές η συγκρότηση της “Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα” παρά το ότι έγινε πραγματικότητα λίγο καιρό πριν τις εκλογές, είχε θετικά αποτελέσματα στην Αθήνα και μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές.
Εμείς ως ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στηρίξαμε και δώσαμε τις δυνάμεις μας για την επιτυχία του ενωτικού εγχειρήματος στην Αθήνα.
Η διεύρυνσή του και η πανελλαδική του συγκρότηση και έκφραση αποτελεί αναγκαιότητα και ένα στοίχημα για όλους μας.
Δεν υποτιμούμε τις δυσκολίες της συγκυρίας, την διαιώνιση της εξουσίας της ΝΔ καθώς και την έλλειψη αποτελεσματικής αντιπολίτευσης που εκφράζεται κυρίως με τη συναίνεση των άλλων μνημονιακών κομμάτων της βουλής που κυβέρνησαν τη χώρα μας, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και των βασικών στελεχών της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μαζί με την ουσιαστική κάλυψη της ακροδεξιάς. Αυτή η πορεία αν δεν ανατραπεί, οδηγεί τη χώρα μας μέχρι το 2060.
Είναι γεγονός ότι ενάντια στις πολιτικές που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση, με τη στήριξη των μνημονιακών κομμάτων, αναπτύσσονται κοινωνικοί αγώνες και οφείλουμε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συνεχιστούν και να κλιμακωθούν.
Πιστεύουμε πως με την ενεργό συμμετοχή όλων των οργανώσεων και των ανένταχτων αγωνιστών που συμμετείχαν στην “Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα” αλλά και με τη συμμετοχή και άλλων οργανώσεων, μέσα από νέες πρωτοβουλίες, πρέπει να συμβάλλουμε στη διεύρυνσή της ώστε με αυτές τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί, εν όψει των Ευρωεκλογών, ένα αντιΕΕ πολιτικό ρεύμα που θα προσπαθήσει να πείσει τους εργαζόμενους για μια ριζικά άλλη πορεία για τη χώρα μας.
Θεωρούμε πως ένα ενδεικτικό πλαίσιο προτάσεων για μια εκλογική συνεργασία στις Ευρωεκλογές θα μπορούσε να είναι συνοπτικά:
- Κατάργηση της λιτότητας, των αντιεργατικών νόμων, γενναίες αυξήσεις μισθών και συντάξεων, αναβάθμιση της κοινωνικής ασφάλισης, της πρόνοιας, μάχη κατά της ακρίβειας, του πληθωρισμού, των πλειστηριασμών και υπεράσπιση των δυνάμεων της εργασίας, ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος της χώρας μας, ρήξη και έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ.
- Υπεράσπιση και διεύρυνση του Δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, της Υγείας, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών πρώτης ανάγκης νερού, ρεύματος κλπ. και στο περαιτέρω ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας.
- Αμεσο σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία, άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από αυτόν, κατάργηση των Αμερικάνικων βάσεων στη χώρα μας, έξοδος από το ΝΑΤΟ και πάλη για τη διάλυσή του. Απεμπλοκή της χώρας μας από τη σφαγή που εξαπολύει το Ισραήλ στη Παλαιστίνη και άμεση επιστροφή της φρεγάτας “Υδρας” στη χώρα μας. Άμεση εκεχειρία στην Γάζα, κατάπαυση της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού, δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους
- Προώθηση πολυδιάστατης φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, ανάπτυξη αντιπολεμικού κινήματος από τους λαούς της περιοχής.
- Άρνηση της ΕΕ-φρούριο, στην οποία, μόνο για λόγους μεγέθυνσης του καπιταλιστικού κέρδους θα δέχονται προσωρινές μετακινήσεις οικονομικών μεταναστών ή θα αγοράζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες σε φτωχότερες χώρες. Αγωνιζόμαστε για να ισχύει στη χώρα μας και στην Ευρώπη το διεθνές δίκαιο και να μην παραβιάζεται.
- Δημιουργία, με την ανάληψη ανάλογων πρωτοβουλιών, χώρου διαλόγου της μαχόμενης, Ριζοσπαστικής, Αντικαπιταλιστικής και Κομμουνιστικής Αριστεράς, που καθυστερεί και λείπει και ο οποίος θα αποτελέσει βήμα ελπίδας για όλες τις δυνάμεις που είναι ταγμένες στη πάλη της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
- Συμμετοχή στις εκλογές μέσα από μια εκλογική ενωτική συνεργασία αυτών των δυνάμεων μαζί με ανένταχτους αγωνιστές ,μέσα από κινηματικές πανελλαδικά πρωτοβουλίες και διαδικασίες με ενωτικό μήνυμα στις εκλογές προς όλους τους εργαζομένους και τη νέα γενιά. Δημιουργία μιας εκλογικής συμμαχίας αρχών με προοπτική μετωπικής συνεργασίας μετά τις εκλογές.
- Συνεχίζουμε μετά τις εκλογές την προσπάθεια για τη συγκρότηση μετωπικού φορέα της Μαχόμενης Αριστεράς για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για τη δημιουργία μεταβατικού προγράμματος με ευρύτερες ρήξεις και σοσιαλιστικό ορίζοντα.
ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου