Πολλοί αγωνιστές της Αριστεράς θαύμαζαν στη δεκαετία του ’60 και του ’70 την προσωπικότητα του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, ελάχιστοι όμως επιχείρησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους Ο Στέργιος Κατσαρός έφτασε μέχρι την Κούβα, μόνος του, για να ανακαλύψει τα χνάρια του κομαντάντε, και επέστρεψε στην Ελλάδα της χούντας για να στήσει το δικό του αντάρτικο. Η ιστορία αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του, ένα ανάγνωσμα που αξίζει την προσοχή μας.
Ο Στέργιος Κατσαρός βρέθηκε στις συγκρούσεις των οικοδόμων το 1961 με την αστυνομία και στους αγώνες της περίοδος των Ιουλιανών, ενώ την περίοδο της δικτατορίας ανέπτυξε παράνομη δράση εμπνευσμένος από τη γκεβαρική θεωρία για τις επαναστατικές εστίες. Καταζητούμενος από τη χούντα τον Απρίλη του 1967, καταφέρνει να διαφύγει στο εξωτερικό και να φτάσει, με μυθιστορηματικό τρόπο, στην Κούβα, λίγο μετά τον θάνατο του Τσε. Επιστρέφει στην Ελλάδα το Μάη του 1968 και συμμετέχει ενεργά στην αντιδικτατορική αντίσταση για την οποία συλλαμβάνεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1969, βασανίζεται άγρια στην ΚΥΠ και την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση «Λαϊκή Πάλη» και φυλακίζεται στις φυλακές Κορυδαλλού και Αίγινας. Αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συμμετέχει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το 1999 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα» το πολυσυζητημένο βιβλίο «Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης - Η γοητεία της βίας» στο οποίο ο Στέργιος Κατσαρός καταθέτει μια αποκαλυπτική «εξομολόγηση» σχετικά με το μεγάλο και «απαγορευμένο» ζήτημα της ένοπλης δράσης. Στο βιβλίο όπως τονίζεται και στον πρόλογο ο Στέργιος Κατσαρός καταθέτει με σαφήνεια τη δική του εκδοχή για την περίοδο της «θύελλας και της ορμής», πλουτίζει την οξυδερκή εξιστόρηση των συνθηκών (ιδιαίτερα από το 1965 ως το 1974) με παραδείγματα από το διεθνή χώρο, αναγνωρίζει τα λάθη του και προσπαθεί να περιγράψει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τα συναισθήματα του ξεσηκωμένου γκεβαριστή νέου που πίστευε ότι «η επανάσταση θα έφτανε σύντομα». «Μόνο όποιος δεν έχει ερωτευτεί πραγματικά δεν μπορεί να νιώσει αυτή την υπέρτατη έκρηξη ευτυχίας» γράφει σε ένα σημείο. «Και όλα αυτά μέσα σε μια ερεθιστική ατμόσφαιρα από οδοφράγματα, φωτιές, δακρυγόνα και μολότοφ».
Ο Στέργιος Κατσαρός, στήριξε με τη συμμετοχή ή τη συμβολή του τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως με τη συμμετοχή του το 1996 στα ψηφοδέλτια της "Μαχόμενης Αριστεράς". Δραστήριος και στη γειτονιά του ήταν υποψήφιος με την δημοτική κίνηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο Μαρούσι «Εκτός των Τειχών».
Όπως έχει γράψει όσο υπάρχουν ρεφορμιστές πολιτικοί που ξεπουλούν τους αγώνες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών και τα κάνουν πλακάκια με τους αστούς, οι εξεγερσιακές καταστάσεις θα παίρνουν χαρακτήρα σπασμωδικό, ανεξέλεγκτο και βίαιο.
Ο Στέργιος Κατσαρός την περίοδο της μεταπολίτευσης υπήρξε ιδιαίτερα κριτικός απέναντι στο φαινόμενο της «ατομικής τρομοκρατίας» (ένας όρος που όπως σημειώνει διατυπώθηκε πρώτη φορά από επαναστάτες) χωρίς ωστόσο αυτό να τον εμποδίσει από το να εκφράσει την αλληλεγγύη του απέναντι σε διώξεις, καταθέτοντας σε δίκες ως μάρτυρας υπεράσπισης αλλά και διαχωρίζοντας τη θέση του από την προβοκατορολογία της επίσημης Αριστεράς.
Όπως σημειώνει στο βιβλίο του δεν μετράνε οι προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα ήταν ότι όλες οι απόπειρες για ένοπλη πάλη την περίοδο της δικτατορίας δεν μπόρεσαν να συνδεθούν με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και κατέληξαν σε πράξεις ατομικής βίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου