Στα πρώτα μνημόνια μας έκλεψαν δύο μισθούς, στην πανδημία μας έκλεψαν δύο χρόνια από τη ζωή μας, τώρα μας κλέβουν το μισό καλάθι από τα ψώνια μας. Δεν ξέρω αν είμαστε σε εποχή μόνιμης καπιταλιστικής κρίσης, αυτό που σίγουρα έχουμε είναι ένας αχόρταγος καπιταλισμός που δεν μπορεί να αναπτυχθεί και δεν θέλει να επιστρέψει τίποτα από τα κέρδη. Αντίθετα προσθέτει διαρκώς νέα βάρη στον κόσμο της εργασίας. Μάταια περιμένουμε να περάσει η επίθεση, ήδη περιμένει στη σειρά η επόμενη. Αυτή είναι η νέα κανονικότητα, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να μας επιστρέψει σε καλύτερες μέρες.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με μάχες χαρακωμάτων. Δεν μας αρκεί η υπεράσπιση των κεκτημένων γιατί αυτά δεν αρκούν για να ζήσουμε. Δεν υπάρχει η επιστροφή σε παλιές καλύτερες μέρες, δεν υπάρχει νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Για πολλά χρόνια μάθαμε να διαπραγματευόμαστε με όπλα τους αγώνες εντός θεσμικών πλαισίων και την έξυπνη ψήφο. Να ξεμάθουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, ακόμα και για την ελάχιστη λαϊκή ανακούφιση πρέπει να φέρουμε τον κόσμο τούμπα. Το εργατικό κίνημα πρέπει να ανέβει σε μορφές και περιεχόμενο, πρέπει να γίνει επικίνδυνο, να απειλήσει καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία. Μόνο αν φοβηθούν στα αλήθεια μπορεί έστω να διαπραγματευτούν παραχωρήσεις. Αυτή η αντίληψη είναι άμεση είναι για τώρα. Δεν μπορείς να εργάζεσαι ταυτόχρονα για επαναστατικές συνθήκες και για αριστερή κυβέρνηση. Όσο σκέφτεσαι το δεύτερο το πρώτο δεν θα έρθει ποτέ.
Στις αστικές εκλογές ψηφίζουμε επανάσταση. Στηρίζουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά αυτή που έχουμε καλώς ή κακώς, στηρίζουμε την πρωτοπορία του κινήματος, αυτού του κινήματος που έχουμε. Και σίγουρα δεν αλλάζει ο κόσμος με τις εκλογές ούτε στο τόσο δα, είναι όμως μια μάχη συνολική, αναμετριέσαι συνολικά με το σύστημα. Είναι μια δήλωση ότι υπάρχουμε αυτές οι χιλιάδες που δεν μας κερδίζετε, δεν μας εξαγοράζετε, δεν μας εγκλωβίζετε στα εναλλακτικά σενάρια. Αυτό είναι το μπόι της σημερινής επαναστατικής πρωτοπορίας, αυτό θα φωτίζει πολιτικά, ηθικά και ψυχολογικά τους αγώνες τις επόμενης μέρας. Φέρνει ελπίδες αλλά και όρια. Είναι μια μάχη εκτός έδρας αλλά δεν είναι μια μάχη που δίνουμε αναγκαστικά με βαριά καρδιά. Είναι μια μάχη φυσιογνωμίας που πρέπει να δίνεται με όλες τις δυνάμεις.
Στις αστικές εκλογές δεν συμμετέχουμε υποχρεωτικά, δεν ασκούμε κάποιο δημοκρατικό καθήκον. Οι βουλευτικές εκλογές είναι κυρίως ένας μηχανισμός ενσωμάτωσης και υποταγής. Η συμμετοχή μας προσπαθεί να δώσει μια διέξοδο σε όλα τα ρεύματα ριζοσπαστικοποίησης που εμφανίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, να μείνουν έξω από ψευτοδιλλήματα, να μείνουν έξω από λογικές αστικής διαχείρισης, να συνεχίσουν σε αντισυστημική κατεύθυνση. Η πραγματικότητα δείχνει ότι οι βουλευτικές εκλογές είναι ένα οριακό σημείο στη διαμόρφωση συνείδησης. Αν καταφέρεις να μείνεις έξω από το αστικό πανηγύρι θα ριχτείς με όλες σου τις δυνάμεις στους αγώνες τις επόμενης μέρας. Αν σε νικήσει ο ‘ρεαλισμός’ θα βρίσκεις ολοένα και περισσότερες ρεαλιστικές δικαιολογίες. Δεν γίνεται να πέφτεις συνέχεια από το συννεφάκι, κάποια στιγμή θα γίνεις το συννεφάκι. Η προεκλογική μάχη προσπαθεί να κερδίσει ανθρώπους, να μη χαρίσει κανένα στο σύστημα και για αυτό δεν είναι σπατάλη δυνάμεων, είναι αγωνιστική επένδυση.
Η ανταρσύα δεν είναι εφεδρεία για το σύστημα. Ούτε στις πρώτες ούτε στις δεύτερες ούτε ποτέ. Δεν βάζει πλάτη ούτε για προοδευτική ούτε για αριστερή ούτε για πιο γνήσια αριστερή διακυβέρνηση. Δεν δίνει διαπιστευτήρια σε κάθε μα κάθε ζόρική στιγμή για στο σύστημα, αντίθετα παραμένει στην εμπροσθοφυλακή των αγώνων. Αν θέλει ο σύριζα να είναι το λιγότερο κακό που θα ξηλώσει το σύστημα Μητσοτάκη ας πείσει τους δεξιούς και του πασόκους, αν θέλουν μερα25 και κκε να είναι οι τίμιες εναλλακτικές αντιπολίτευσης ας πείσουν τους απογοητευμένους συριζαίους. Όσοι και όσες γράφουν χιλιόμετρα στο κίνημα δεν έχουν κανένα λόγο να τους ακολουθήσουν. Να ψηφίσουν ανταρσύα ή έστω κάποιο άλλο σχήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή στην τελική να μην ψηφίσουν, να μην επιβραβεύσουν με κανένα τρόπο τη διαχείριση.
Η ανταρσύα πάει στη μάχη των εκλογών με τα προβλήματά της και με τις αντιφάσεις της. Ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να τα κρύψουμε. Ούτε εγώ φυσικά στα γεράματα αποφάσισα να γίνω κομματικός χούλιγκαν. Δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση, μένει στάσιμη κάνοντας ένα βήμα μπρος και ένα πίσω. Έχει αντιφατικά σχέδια για το εργατικό κίνημα που διαρκώς αλληλοαναιρούνται. Στα μάτια όμως του κόσμου είναι η πιο συνεπής αντισυστημική επιλογή ίσως πιο πολύ από ό,τι είναι στην πραγματικότητα και αυτή τη στιγμή αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αναγκαστικά ακόμα και στα προεκλογικά μας περίπτερα θα συζητάμε πάνω στο πως πρέπει να είναι και τι πρέπει να λέει ένα επαναστατικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο σήμερα. Αν δεν το προσεγγίσουμε καλύτερα θα βρίσκουμε τα ίδια προβλήματα μπροστά μας γιατί δεν πρόκειται να το κάνει και κάποιος άλλος. [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου