Το πρωί της Τετάρτης στα ανοιχτά της Πύλου ένα ακόμα σκάφος όπου επέβαιναν μετανάστ(ρι)ες προστέθηκε στη μακρά λίστα των ναυαγίων που λαμβάνουν χώρα στα νερά της Μεσογείου. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατοντάδες νεκρούς, αν και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τον ακριβή αριθμό των θυμάτων. Το ναυάγιο αυτό, όπως και όλα τα υπόλοιπα, δεν συνέβη τυχαία. Οι πνιγμένες/οι μετανάστ(ρι)ες αποτελούν τα θύματα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ. Και όσες δηλώσεις και αν κάνουν τα διάφορα τσογλάνια της πολιτικής, όσες φωτογραφίες και να βγουν εμείς δεν ξεχνάμε ότι αυτοί/ες είναι που σχεδιάζουν και εκτελούν τις πολιτικές υποτίμησης της ζωής των μεταναστ(ρι)ών.
Εδώ και χρόνια, το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει έναν πόλεμο εναντίον των μεταναστ(ρι)ών, επιτυγχάνοντας έτσι την οικονομική του μεγέθυνση, την πειθάρχηση του ντόπιου πληθυσμού (μέσω και της ενίσχυσης στρατού και αστυνομίας), την δημιουργία ενός νέου θεσμικού/νομικού πλαισίου και την ενίσχυση της κυρίαρχης εθνικής ιδεολογίας μέσω της κατασκευής της φιγούρας του μετανάστη άλλοτε ως θύμα και άλλοτε ως εισβολέα. Βασικό στοιχείο του πολέμου αυτού είναι η τακτική των pushbacks (παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών), τα οποία πραγματοποιούνται τόσο στα χερσαία σύνορα στον Έβρο (και συχνά εντός των πόλεων) όσο και στα θαλάσσια σύνορα.
Αποτέλεσμα των pushbacks είναι αφενός ένας μεγάλος αριθμός ναυαγίων στα θαλάσσια σύνορα ελλάδας-τουρκίας και αφετέρου έχουν οδηγήσει τις/τους μετανάστ(ρι)ες να προσπαθούν να εισέλθουν εντός ευρωπαϊκού εδάφους είτε μέσω μακρύτερων και πιο επικίνδυνων «οδών» π.χ. δρόμος της «Καλαβρίας», είτε μέσω χωρών της Βόρειας Αφρικής αντιμετωπίζοντας επιπλέον κινδύνους, μεταξύ αυτών και ο εξαναγκασμός τους σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας. Η κατάσταση που περιεγράφηκε παραπάνω αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο τωρινό ναυάγιο. Το αλιευτικό που βυθίστηκε είχε εντοπιστεί για πρώτη φορά αργά την Τρίτη από την Frontex σε διεθνή ύδατα περίπου 50 μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου. Στη συνέχεια, ένα σκάφος του λιμενικού προσέγγισε το σκάφος, το οποίο κατευθυνόταν προς την Ιταλία. Το σκάφος των μεταναστ(ρι)ών βρισκόταν δίπλα στο σκάφος του λιμενικού για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Σύμφωνα με μαρτυρίες των επιζήσαντων, το πλοίο τους ανατράπηκε κατά την προσπάθεια ρυμούλκησης από το ελληνικό λιμενικό. Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και συγκεκριμένα οι δολοφόνοι του ελληνικού λιμενικού είναι υπεύθυνοι για το μαζικό, αντιμεταναστευτικό έγκλημα στην Πύλο. Όπως και για κάθε θάνατο, με όνομα ή χωρίς, ορατό ή αόρατο, που έχουν σκορπίσει τα τελευταία χρόνια στο Αιγαίο, με τις γνωστές σε όλους τακτικές τους. Παρά την έκταση που έχει λάβει το ναυάγιο στη δημόσια σφαίρα, η διαχείριση του ναυαγίου από το ελληνικό κράτος είναι πάνω κάτω η γνωστή: Δακρύβρεχτα δάκρυα για τους απάνθρωπους «δουλεμπόρους» σε ένα damage control πλαίσιο, μηντιακή διαχείριση της κρίσης, συνθήκες εγκλεισμού για τους επιζήσαντες όπως για ολους τους μετανάστες, επιλογή κάποιων από τους επιζήσαντες ως «διακινητές». Οι ελληνικές φυλακές είναι γεμάτες μετανάστες/τριες που έχουν προφυλακυστεί ή φυλακιστεί με την κατηγορία της διακίνησης, ακόμα και αν η «διακίνηση» αφορούσε το ότι πέρασαν τα σύνορα με την οικογένειά τους (!).
Όσο κλισέ και να ακούγεται, το ναυάγιο στην Πύλο και αυτά που προηγήθηκαν και αυτά που θα συμβούν στο μέλλον, δεν αποτελεί μια ακόμα εικόνα στις ειδήσεις. Τα πτώματα των μεταναστ(ρι)ών που ξεβράζονται στις ακτές δεν εκφέρουν κάποιο λόγο και ούτε αποτελούν μια απλή αφορμή σχολιασμού στα social media. Τα σώματα αυτά φέρουν πάνω τους τη βία του κράτους και φέρουν τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή. Αυτό και τίποτα άλλο. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν ίσως ντόπιοι/ες και μετανάστ(ρι)ες είναι δύσκολο να βρούμε κάτι να μας ενώνει, ίσως όμως εμείς αναγνωρίσουμε στις προσπάθειες και τους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών στοιχεία που μας θυμίζουν τους δικούς μας αγώνες. Ίσως τη στιγμή της κυριαρχίας της θανατοπολιτικής εμείς να διαπιστώσουμε ότι ο θάνατος δεν μας ένωσε ποτέ, αντίθετα αυτό που μας ενώνει είναι η επιθυμία μας για μια διαφορετική ζωή.
Ο πόλεμος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών συνεπάγεται νεκρούς, σώματα τσακισμένα από το ρατσισμό, την εργασιακή εκμετάλλευση από το εγχώριο και πολυεθνικό κεφάλαιο, σώματα χωρίς όνομα που βασανίζονται στα σύνορα από τους δολοφόνους του ελληνικού λιμενικού, του στρατού, της συνοριοφυλακής, σώματα κλεισμένα σε camp. Αυτός ο πόλεμος δεν ξεκίνησε εχτές. Οι στιγμές που συμπυκνώνουν την αποτρόπαια βαρβαρότητά του, προϋποθέτουν την καθημερινή βαρβαρότητα, την καθημερινότητα του κηρυγμένου πολέμου εναντίον των μεταναστριών. Και καθημερινή πρέπει να είναι η αλληλεγγύη μας, η οργάνωσή από κοινού με τους/ις μετανάστ(ρι)ες, η σύνδεση των αγώνων μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε στον αντιμεταναστευτικό πόλεμο.
Αυτός ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει. Τώρα.
- Ανοιχτά σύνορα
- Χορήγηση ασύλου στους/ις επιζήσαντες/ασες - Χαρτιά σε όλους/ες τους/ις μετανάστ(ρι)ες
- Καμία δίωξη σε όσους επιζήσαντες διώκονται ως «διακινητές»
- Αλληλεγγύη στους/στις μετανάστ(ρι)ες
- Στέγαση - περίθαλψη για όλους-ες-α
συνέλευση Stop War on Migrants
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου