Οι φετινές ευρωεκλογές μπορεί να δείχνουν υποτονικές και αδιάφορες για την πλειοψηφία του εργατολαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αλλά παραμένουν και είναι μια πολιτική μάχη η οποία πρέπει επίσης να δοθεί. Ακριβώς επειδή αποτελούν την τάση για το πώς σκέφτεται το εκλογικό σώμα, είναι αυτοκτονία να τις αφήσουμε στα χέρια και στην αλαζονεία των αστών (εν προκειμένω στο "σαράντα ένα τα εκατό" της ΝΔ) και των σκυλιών τους (άκρα δεξιά) καθώς οι μεν επιδιώκουν να συνεχίζουν απρόσκοπτα ως κυβέρνηση, τις πολιτικές λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων, πλήρους φτωχοποίησης και ολοκληρωτικής εξαθλίωσης των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων με σκάνδαλα, καταστολή, παραπλάνηση, ψευτιές και διαφθορά, ενώ οι δε, να αποκτήσουν νόμιμη κρατική χρηματοδότηση, ασυλία για τις εγκληματικές τους ενέργιες και βήμα για τους γκεμπελισμούς τους και την ρατσιστική, εθνικιστική-ψευτο-υπερ-πατριωτική προπαγάνδα μίσους.
Η κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία, χρεοκοπημένη, ολοκληρωτικά νικημένη από την αυθεντική δεξιά, πλήρως αποτυχημένη και ουσιαστικά διασπασμένη (ΣυΡιζΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) μετακινείται όλο και σε πιο δεξιές θέσεις νομίζοντας ότι μπορεί να κερδίζει λίγα ψίχουλα από το χοντρό φαγοπότι στο τραπέζι της διαχείρισης της αστικής εξουσίας, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι αυτή, ακριβώς η χρεοκοπία, η ήττα και η συρρίκνωσή της οφείλεται σε αυτήν τη μετατόπιση. Προβάλλοντας το There Is No Alternative (TINA) του Ευρωενωσιακού διευθυντηρίου, δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει εναλλακτική στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ, αποτελώντας ουσιαστικά το καλύτερο στήριγμά της.
Η αριστερή σοσιαλδημοκρατία (ΚΚΕ, ΜέΡΑ25-ΛαΕ, Πλεύση Ελευθερίας), επίσης αδυνατεί να διαχωρίσει πειστικά τις θέσεις και τη δράση της από τα κοινοβουλευτικά όρια, τον εθνοπατριδοκεντρισμό, τις ευρωενωσιακές αυταπάτες, αλλά και τις γραφειοκρατικές - σεχταριστικές αγκυλώσεις που τη διακατέχουν. Καθ' όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης των εργατολαϊκών και φοιτητικών αγώνων αλλά και των κινητοποιήσεων για την Παλαιστίνη, το διάστημα που πέρασε, απέδειξαν ότι αποτελούν είτε μοναχική κομματική παρέλαση χωρίς καμία περαιτέρω προσπάθεια απεύθυνσης και μετώπου, είτε ένα συνονθύλευμα γνωστών ηγεμονίσκων και (τηλε)περσόνων του λεγόμενου "χώρου" που ευκαιριακά συγκόλλησαν για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη είσοδο στη Βουλή, χωρίς πραγματική ισοτιμία και δημοκρατία στο εσωτερικό της δήθεν "ενωτικής" πρωτοβουλίας τους.
Στο χώρο της άκρας αριστεράς κυριαρχεί η οργανωτική περιχαράκωση και η ανάγκη για την ισχυροποίηση του κομματικού φέουδου και μόνο, αδιαφορώντας για την ανάπτυξη μετώπου και κινήματος ανατροπής. Σε τέτοια λούμπα έχουν περιπέσει και οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχοντας βάλει σε κίνδυνο αυτήν την ίδια την ύπαρξη του μετώπου (τελευταίο παράδειγμα η διάσπαση των σχημάτων της ΕΑΑΚ με τη δημιουργία της Attcak στο φοιτητικό κίνημα, έχοντας προηγηθεί τα διαφορετικά κατεβάσματα σε συνδικαλιστικούς χώρους όπως των ηθοποιών και του επισιτισμού). Εντούτοις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (προεκλογικός συναγερμός), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τουλάχιστον παραμείνει έστω ως εκλογικό μέτωπο κι αυτό πάλι χωρίς την προσθήκη κάποιου "νέου", όπως είχε γίνει παλιότερα με τη προσθήκη υποψηφίου ευρωβουλευτή από το "Ξεκίνημα" στις προηγούμενες ευρωεκλογές αν και υπήρχε η διαφωνία-διαφορά με τις οργανώσεις που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ή ακόμα παλαιότερα με το ΕΕΚ του Σάββα Μιχαήλ δίπλα στον κεντρικό της τίτλο.
Παρόλα αυτά, ακόμα και ως ευκαιριακό εκλογικό μέτωπο, όπως της καταλογίζεται από άλλες οργανώσεις της ευρύτερης -κοινοβουλευτικής και μη- Αριστεράς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί το πρόπλασμα εκείνου του αντικαπιταλιστικού αριστερού μετώπου που έχει ανάγκη το εργατολαϊκό κίνημα για να ξεπεράσει κυβερνητισμούς, αστικοδιαχειρίσεις, δειλά φιλοΕΕ προτάγματα, αυταπάτες και μικροκομματικούς σεχταρισμούς.
Ευχής έργο θα ήταν να συσπειρώνονταν κάθε αριστερή οργάνωση που αναφέρεται στην αντικαπιταλιστική επανάσταση, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όχι σε κάποια Δευτέρα Παρουσία του -επιτέλους!- υπερ-δυναμωμένου κόμματος-προφήτη ή των "ωριμασμένων" -στο άγνωστο μέλλον- συνθηκών, αλλά στο σήμερα, στο τώρα όπου οι υλικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες υπάρχουν, αλλά εκλείπει αυτό ακριβώς το συνεπές μέτωπο που θα δώσει την προοπτική μιας τέτοιας ελπίδας που έχει την δυνατότητα να γίνει πραγματικότητα αυτή η νίκη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το πρόγραμμά της, το αντικαπιταλιστικό της πρόταγμα και την κοινή δράση των οργανώσεων της, έχει την ευκαιρία της, έστω και τώρα. Να την βοηθήσουμε λοιπόν. Για την οικοδόμηση του αριστερού αντικαπιταλιστικού επαναστατικού μετώπου.
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα - εφημερίδα «Σύντροφος»»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου