Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε νεκρός στο κελί του. 47 χρονών, είχε περάσει τα περισσότερα από τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του, από 17 χρονών, μέσα στο – με θράσος – ονομαζόμενο «σωφρονιστικό σύστημα». Τις φυλακές.
Το πρώτο κείμενό του που αναδημοσιεύτηκε στο omniatv – από την Άντζελα Ιωαννίδου – ήταν μια διαμαρτυρία του το 2016. Ήταν γεμάτο συγκινητική ένταση από την προσπάθειά του να το κάνει καταγγελτικό μεν, όσο πιο καλοβαλμένο και περιποιημένο δε.
Αυτό που ζητούσε ήδη από τότε, ήταν το σχολείο και η φοίτηση στις φυλακές να μην είναι απλά ένα πρόσχημα ανθρωπιάς της εξουσίας, αλλά μια διέξοδος για τους φυλακισμένους. Να τους δινόταν σαν εργαλείο για να μπορούν να φτιάχνουν ένα νέο μονοπάτι, να έχουν τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τις περιστρεφόμενες πόρτες που συνδέουν (υπό τις ευλογίες του αστυνομο-δικαστικο-σωφρονιστικού συμπλέγματος) τις φυλακές με το εκτός νόμου κομμάτι της οικονομίας.
Στη συνέχεια, αν δει κανείς τα άρθρα με την ετικέτα «Βασίλης Δημάκης», παρακολουθεί την πορεία ενός Σισύφου που με επιστολές, ανακοινώσεις, νομικές ενέργειες, απεργίες πείνας και δίψας προσπαθεί να περπατήσει μπροστά, κυλώντας στην ανηφόρα και την πελώρια κοτρώνα των φυλακών, με σκοπό να φτάσει σε μια κορυφή. Οι εκδικητικοί θεοί των υπουργείων και της δικαστικής εξουσίας, όμως, κάθε τόσο φρόντιζαν, με ολύμπια αδιαφορία, να τον τοποθετούν ξανά πίσω, στην αφετηρία του Άδη, με τον ογκόλιθο μπροστά του.
Ο θάνατος του Βασίλη Δημάκη στο κελί του, είναι και δική μας αποτυχία. Αποτυχία να σηκώσουμε πιο ψηλά κι αυτό το θέμα. Πρώτα και κύρια, όμως, είναι «επιτυχία» των δικαστικών, σωφρονιστικών και πολιτικών στελεχών που δεν ένιωσαν το ελάχιστο δέος μπροστά στη χυδαία ισχύ με την οποία είναι περιβεβλημένοι. Τη χυδαία ισχύ τους να εμποδίζουν τον Βασίλη και κάθε άλλο φυλακισμένο να βαδίσει.
Μετά τιμής, θα σε θυμόμαστε, Βασίλη.
Λουκάς Σταμέλος για το omniatv
_______________________________________________________________
Δελτίο Τύπου του Φοιτητικού Συλλόγου Πολιτικού για το θάνατο του συμφοιτητή μας Βασίλη Δημάκη.
Τον Βασίλη Δημάκη τον γνωρίσαμε το 2017 όταν πέρασε στο Πολιτικό μετά από Πανελλήνιες στις φυλακές των Γρεβενών. Ο Βασίλης ήταν συμφοιτητής μας.
Από τότε και μετά από συνεχόμενες αρνήσεις από τις αρμόδιες αρχές να παρακολουθεί τα μαθήματά του, μετά από κινητοποιήσεις του φοιτητικού συλλόγου Πολιτικού κι έπειτα από τρεις απεργίες πείνας και δίψας κατάφερε να πάρει τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνταν με βάση τον νόμο και να να μπορεί να σπουδάζει στο Πολιτικό.
Τότε, στο πλευρό του Βασίλη Δημάκη στη διεκδίκηση του δικαιώματός του για πρόσβαση στο πανεπιστήμιο στάθηκαν ο φοιτητικός μας σύλλογος, πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικοί φορείς, μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και χιλιάδες άνθρωποι μέσα από αποφάσεις συλλόγων και συλλογές υπογραφών, όπως επίσης και εκατοντάδες συγκρατούμενοί του στις φυλακές Κορυδαλλού.
Στις φυλακές του Κορυδαλλού πάλεψε από κοινού με άλλους κρατουμένους για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης εντός τους, ειδικά την περίοδο του COVID, όπου κάθε δεσμός των κρατουμένων με τον έξω κόσμο έχει κοπεί, εκθέτοντας ένα αόρατο κομμάτι της κοινωνίας σε τεράστιο κίνδυνο. Η Πολιτεία τον είχε εκδικηθεί πολλές φορές, με παράνομες μεταγωγές σε άλλες φυλακές. Απέναντι σε συνθήκες απομόνωσης, χωρίς πρόσβαση στα προσωπικά του αντικείμενα και με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να σκίζουν τα βιβλία του, ο Βασίλης Δημάκης κατέφυγε στο μόνο όπλο που έχει απέναντι στην εκδικητικότητα του σωφρονιστικού συστήματος: στην απεργία πείνας και δίψας. Πάλεψε για να σπουδάσει, αναδείκνυε τα συνεχή εμπόδια που βάζει το σωφρονιστικό σύστημα στους κρατούμενους φοιτητές και ήταν συνεχώς δίπλα σε κάθε κρατούμενο μαθητή/φοιτητή.
Αυτό που ενοχλούσε στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι πως η προσπάθειά του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική διαμόρφωσης ενός διαφορετικού παρόντος μέσα στον χώρο στον οποίο ζει, στη φυλακή. Με την απεργία για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τον ρόλο του στις διεκδικήσεις των κρατουμένων και την καθημερινή πρακτική του στις φυλακές Κορυδαλλού, ο Βασίλης Δημάκης δημιούργησε ένα διαφορετικό αφήγημα, έναν πραγματικό αντίλογο απέναντι σε όσα προτάσσουν οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας εντός των φυλακών και σχετικά με αυτές. Απέναντι σε αυτή την επίθεση από κράτος και κυβέρνηση, ο Βασίλης απαντούσε «Σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να με κάνετε ξανά αυτό που ήμουν. Αυτό που με τόσο εκπαιδευτικό μόχθο κατάφερα να είμαι, και εννοώ ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».
Στην κίνηση των «από πάνω» που κρατούσαν τον Βασίλη στην απομόνωση, η επιμονή του ίδιου και οι μαζικές διεκδικητικές κινήσεις των «από κάτω» τον έφεραν εκεί που ανήκει: στις αίθουσες και τους διαδρόμους του 7ου ορόφου της ΝΟΠΕ, μαζί με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του. Ο Βασίλης Δημάκης είχε επιλέξει να μην αφήσει κανέναν να του πάρει πίσω αυτό που με τόσο μόχθο έγινε, «ένας άνθρωπος αλληλέγγυος προς κάθε συνάνθρωπο μου που βάλλεται».
Στον αγώνα του Βασίλη συμπυκνώνονται όλοι οι αγώνες για ένα παρόν που δε θα υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι και για ένα μέλλον το οποίο μπορεί να πάει αλλιώς, και θα το κάνουμε εμείς να πάει αλλιώς. Ο Βασίλης Δημάκης εξακολουθεί να ανήκει στο Πολιτικό, δίπλα στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες του."
#antireport #Δημάκης
ανάρτηση του Χρήστου Αβραμίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου